Bł. Honorat Koźmiński
Bł. Honorat Koźmiński
1829–1857
Wacław Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych i stracił wiarę. W 1846 r. został uwięziony w Cytadeli warszawskiej za rzekomy udział w spisku przeciwko carowi. Ciężko wówczas zachorował, a powracając do zdrowia, nawrócił się.
W 1848 r. wstąpił do klasztoru kapucynów i otrzymał imię Honorat. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 27 listopada 1852 roku. Wkrótce został mianowany profesorem retoryki oraz sekretarzem prowincjała, lektorem teologii i spowiednikiem osób nawracających się. Zasłynął w Warszawie jako znakomity rekolekcjonista. Pragnął odnowić życie religijne w polskim społeczeństwie przez rozwijanie działalności Trzeciego Zakonu św. Franciszka.
Władze carskie, w trakcie kasaty zakonów po powstaniu styczniowym, internowały o. Honorata najpierw w Zakroczymiu, a potem w Nowym Mieście n. Pilicą. Odosobnienie to trwało 52 lata.
Jego posługa spowiednika i prowadzone kierownictwo duchowe zaowocowało powstaniem 25 zgromadzeń zakonnych i stowarzyszeń ludzi świeckich.
Ojciec Honorat był niezmordowanym głosicielem Słowa Bożego, zarówno na ambonie, jak i w pracy pisarskiej, szerząc kult Serca Bożego i miłość do Maryi.
Zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował go 16 października 1988 roku.
Uroczyste wprowadzenie relikwii bł. Honorata Koźmińskiego do Świątyni Opatrzności Bożej, 17.10.2015.