1829–1857

Wacław Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych i stracił wiarę. W 1846 r. został uwięziony w Cytadeli warszawskiej za rzekomy udział w spisku przeciwko carowi. Ciężko wówczas zachorował, a powracając do zdrowia, nawrócił się. W 1848 r. wstąpił do klasztoru kapucynów i otrzymał imię Honorat. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 27 listopada 1852 roku. Wkrótce został mianowany profesorem retoryki oraz sekretarzem prowincjała, lektorem teologii i spowiednikiem osób nawracających się. Zasłynął w Warszawie jako znakomity rekolekcjonista. Pragnął odnowić życie religijne w polskim społeczeństwie przez rozwijanie działalności Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Władze carskie, w trakcie kasaty zakonów po powstaniu styczniowym, internowały o. Honorata najpierw w Zakroczymiu, a potem w Nowym Mieście n. Pilicą. Odosobnienie to trwało 52 lata. Jego posługa spowiednika i prowadzone kierownictwo duchowe zaowocowało powstaniem 25 zgromadzeń zakonnych i stowarzyszeń ludzi świeckich. Ojciec Honorat był niezmordowanym głosicielem Słowa Bożego, zarówno na ambonie, jak i w pracy pisarskiej, szerząc kult Serca Bożego i miłość do Maryi. Zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował go 16 października 1988 roku.
Relikwie bł. Honorata Koźmińskiego zostały wprowadzone do Świątyni Opatrzności Bożej 17 października 2015 roku.