Międzynarodowa konferencja naukowa “PAPIEŻ WOLNOŚCI”

Wśród zaproszonych prelegentów znaleźli się m.in. Abp Kazimierz Nycz, prof. Jose Casanova, prof. Giovanni Barberini, o. prof. Jacek Salij, prof. Wojciech Roszkowski, prof. Krzysztof Koseła, prof. Andrzej Nowak, dr hab. Mirosława Grabowska, dr Piotr Dardziński i dr Paweł Skibiński. W części historycznej poruszone zostały współczesne aspekty doniosłości przemian, zapoczątkowanych w 1979r. Część socjologiczna wyeksponowała wyniki trzyletnich prac badawczych zespołu socjologów pod kier. dr. Tomasza Żukowskiego. Dotyczą one związków percepcji osoby i nauczania Jana Pawła II ze sferami tożsamości Polaków, ich wartości życiowych, poglądów na temat ochrony życia i obrazu Kościoła. Prof. Jose Casanova wygłosił referat „Religia a dynamika wolności. Polska. Europa. Świat”, w którym poruszył zagadnienia: ewolucja roli religii w sferze publicznej, ścieranie się w sferze wartości współczesnych społeczeństw wpływów procesów globalizacji i modernizacji z tradycyjną tożsamością, a także czy sekularyzacja istotnie jest nieuchronna.

I pielgrzymka Jana Pawła II do Polski w 1979 r. postrzegana jest przez wiele osób, nie tylko historyków, jako wydarzenie o bezprecedensowym znaczeniu dla najnowszych dziejów naszego kraju. Proces przełomowych zmian miał rozpocząć się wraz z niespodziewanym i zaskakującym wyniesieniem kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową w 1978 r. Papież przybył do Ojczyzny z orędziem pokoju i wolności, rozpalając w rodakach głębokie pragnienie „odnowienia oblicza tej ziemi”. Popołudniowa sesja konferencji stanowi zaproszenie do refleksji nad rzeczywistym wkładem osobowości papieża i jego nauczania w kształtowanie „nowej” Polski. Rocco Buttiglione i Giovanni Barberini, znakomicie zorientowani w watykańskiej polityce zagranicznej oraz spoglądający na polską transformację z zachodnioeuropejskiego dystansu, ukazali uniwersalny wymiar papieskiego przekazu, podkreślając, że nowatorska idea „dwóch płuc Europy” była już obecna u samego zarania pontyfikatu Jana Pawła II. Wyjaśnili zatem, że papież bardzo szybko wypracował spójny duchowo-kulturowy „program” dla Europy, którego podstawowe założenia sformułowane zostały m.in. na szlakach jego polskich pielgrzymek lat 70. i 80.

Podsumowaniem dziejowego znaczenia I pielgrzymki papieskiej zajęli się, w nietypowej formule dwugłosu, historycy polscy – Andrzej Nowak i Wojciech Roszkowski. Podjęli oni refleksję nad jej krótko- i długodystansowymi konsekwencjami, poszukując odpowiedzi na pytanie, co takiego wydarzyło się w Polsce w czerwcu 1979 r.? Głosem domykającym popołudniową sesję będzie wypowiedź Jacka Salija OP, który spojrzy na wydarzenia sprzed 30 lat z perspektywy teologicznej, uwzględniającej nie tylko doczesne uwarunkowania następujących przemian, lecz podkreślającą przede wszystkim aspekt nadprzyrodzony. Dopiero wówczas analiza pierwszego „cudu papieskiego”, za który można uznać przebieg i skutki I pielgrzymki, nabierze możliwie pełnego charakteru, gdy obok spraw historycznych i społecznych pojawi się bezpośrednie odniesienie do Boskiej Opatrzności.