Stefan Korboński (1901-1989)
Urodził się 2 marca 1901 roku. Gdy miał 9 lat zmarł jego ojciec. Ukończył gimnazjum w Częstochowie. Harcerz, zaangażowany w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej, brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich. Uczestnik obrony Lwowa i walk polsko-ukraińskich oraz wojny 1920 roku i III powstania śląskiego. Po maturze wstąpił na studia prawnicze, po ukończeniu których pracował jako sędzia, pracownik Prokuratorii Generalnej, a następnie jako adwokat. Był wybitnym działaczem ruchu ludowego. W kampanii wrześniowej wzięty do sowieckiej niewoli zbiegł i przedostał się do Warszawy, gdzie włączył się w działalność konspiracyjną. Kilkukrotnie aresztowany przez gestapo. Był członkiem Głównej Rady Politycznej przy Służbie Zwycięstwu Polski, a następnie Politycznego Komitetu Porozumiewawczego ZWZ. Był szefem Kierownictwa Walki Cywilnej, a następnie Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj. Po kapitulacji Powstania Warszawskiego nie zaprzestał działalności konspiracyjnej. Podejrzewając prowokację odmówił udziału w spotkaniu władz Polski Podziemnej z Sowietami, które zakończyło się tzw. Procesem 16 w Moskwie. W konsekwencji tych wypadków Korboński został Delegatem Rządu na Kraj.
Aresztowany przez UB został zwolniony w wyniku interwencji wicepremiera Mikołajczyka. Członek Rady Naczelnej PSL i poseł sejm. Zagrożony aresztowaniem przedostał się wraz z żoną na Zachód.
Odrzucając intratne propozycje pracy poświęcił się wraz z żoną działalnością na rzecz niepodległości Polski. Pracował w rozgłośni RWE, pisał również w wielu dziennikach, aktywnie działał w środowiskach emigracyjnych. Opublikował wiele książek na temat Polski Podziemnej, m.in. W imieniu Rzeczypospolitej, za która otrzymał wiele prestiżowych nagród. Aktywnie działał na arenie międzynarodowej na rzecz Polski. Był członkiem Rady Europy. Zainicjował powstanie europejskiego Zgromadzenia Narodów Ujarzmionych. Do końca życia działał na rzecz niepodległości Polski.
Uhonorowany wieloma najwyższymi odznaczeniami zagranicznymi, w tym medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata i polskimi (Virtuti Militari, Order Orła Białego).
Zmarł 23 kwietnia 1989 r. w Waszyngtonie.

Zofia Korbońska (1915-2010)
Urodziła się 10 maja 1915 r. w Warszawie. Ukończyła warszawskie Gimnazjum im. Marii Konopnickiej i Szkołę Nauk Politycznych. W 1938 roku wyszła za mąż za Stefana Korbońskiego, pozostając wierną towarzyszką jego życia oraz współpracowniczką walki i działalności politycznej. Podczas okupacji niemieckiej była organizatorką zakonspirowanej radiostacji Kierownictwa Walki Cywilnej. Uczestniczka powstania warszawskiego ps. Zofia.
Po przedostaniu się w 1947 roku wraz z mężem do Szwecji wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracowała w rozgłośni „Głos Ameryki”, a także aktywnie działała w Kongresie Polonii Amerykańskiej.
Po śmierci męża była współzałożycielką fundacji jego imienia.
Również po 1989 roku angażowała się w sprawy polskie (m.in. występując w obronie atakowanego Instytutu Pamięci Narodowej). Przyjeżdżała do Polski, m.in. na obchody 60. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego czy na otwarcie Muzeum PW.
Odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz upowszechniania polskiej historii oraz działalność polonijną Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarła 16 sierpnia 2010 r. w Stanach Zjednoczonych.

1 października 2012 r. doczesne szczątki Zofii i Stefana Korbońskich spoczęły w Panteonie wielkich Polaków.