Skarb ukryty w koronce

Każda z pięciu dziesiątek „Różańca świętych – nie jesteś sam” ma odpinaną koronkę. To Krzyż Paschalny wraz z czterema koralikami. Modlitwa o wiarę, nadzieję i miłość. Łącząc dziesiątki w całość, od czterech z nich należy odpiąć taką koronkę. W skompletowanym „Różańcu świętych…” pozostaje tylko jedna – ta z pierwszej dziesiątki.

Zdarza się, że w listach i rozmowach z osobami, które otrzymały do połączenia pięć dziesiątek „Różańca świętych…”, słyszymy zatroskanie i niepokój: „Co mam zrobić z taką koronką?”, „Nie lubię gromadzić niepotrzebnych rzeczy”, „Czy mam te krzyżyki z koralikami schować ot, tak do szuflady?”. Czasem w głosach pobrzmiewa nawet cień irytacji: „Mam kłopot, chciałem otrzymać trzy komplety różańca, a teraz mam jeszcze dodatkowo dwanaście koronek. To chyba jakaś pomyłka. Ktoś nie pomyślał…”.

Koronka Różańca świętych - nie jesteś sam

A w istocie jest w tym zamysł. „Nie jesteś sam” to idea naszego „Różańca świętych…”.
„Nie jesteś sam”, bo modlimy się razem, całą wspólnotą. Jest nas już blisko 11 tysięcy. „Nie jesteś sam”, bo w tej modlitwie orędują za nami wielcy polscy święci i błogosławieni, których relikwie czcimy w Świątyni Opatrzności Bożej. „Nie jesteś sam”, bo przewodniczy tej pokornej, codziennej i wytrwałej modlitwie Matka Boża. I wreszcie „Nie jesteś sam”, bo możesz tym skarbem podzielić się z bliskimi, z osobą z sąsiedztwa, kapłanem z Twojej parafii, siostrą ze wspólnoty, do której należysz, kolegą z firmy czy uczelni, przyjacielem lub osobą poznaną w pociągu, z którą rozmawiałeś w podróży, znajomą z działki, panią z kiosku, która codziennie odkłada twoje ulubione gazety. W jaki sposób? Najprostszy z możliwych. Wręczając takiej osobie tę piękną koronkę wraz z darem modlitwy. A może z zachętą do włączenia się w codzienny różaniec?

Ks. Tadeusz Aleksandrowicz kustosz Sanktuarium Opatrzności Bożej− Koronka wręczona jako prezent, może stać się symbolem pamięci o osobach obdarowywanych, a także drogowskazem i zaproszeniem dla nich do wstąpienia na drogę nawrócenia – podkreśla ks. Tadeusz Aleksandrowicz, kustosz powstającego Sanktuarium. – W naszej Świątyni każde nawrócone serce jest wotum składanym Bogu. Codzienna modlitwa różańcowa to szansa na przemianę naszych serc – dodaje ks. kustosz.

To, co duchowe manifestuje się poprzez to, co materialne. To, co wartościowe, lubi drobne formy. Tak drobne jak koronka z „Różańca świętych – nie jesteś sam”. To, co wartościowe, jest bardzo pokorne, jest jak ziarenko, które wpada w ziemię, by po pewnym czasie wydać plon.

Możesz podarować koronkę osobie poznanej w kolejce do lekarza lub podczas pobytu w szpitalu, żebrakowi na ulicy. Koronka będzie znakiem duchowej przestrzeni, która łączy. Troski o wartość drugiego człowieka przez modlitwę. To jest największe źródło siły Kościoła. Taki dar jest uznaniem czyjejś wartości. Ofiarowuję nie to, co mi zbywa. Ale to, czym mogę i chcę się podzielić. Ofiarowana koronka mówi do drugiego człowieka: „Nie jesteś sam, jesteś dla mnie wartościowy. Ty też jesteś dzieckiem Boga”. Dzieląc się, pomnażasz dobro. Ta wzajemność jest również formą troski duchowej.

„Pomagajcie wszystkim! (…) Pomagajcie w każdy sposób dla was dostępny… Pomagajcie apostolstwem, głoszeniem i przybliżaniem Chrystusa ludziom głodnym Boga!” – nawoływał bł. Prymas Stefan Wyszyński. Być może ofiarowana komuś koronka  – krzyżyk i cztery koraliki – stanie się dla tej osoby duchowym ratunkiem, zachętą do modlitwy o wiarę, nadzieję i miłość.

Przypomnijmy sobie przypowieść o talentach (Mt 25,14-30). Nie chowajmy koronki do szuflady, nie zakopujmy głęboko w ziemi tego talentu, ale pomnażajmy go. Oddając, zobaczymy to, co naprawdę mamy. Ofiarowując, będziemy mogli dostrzec wartość tego, co posiadamy.  Jesteśmy posłani. Miejmy odwagę, by być posłani.

Zobacz również:

Podziel się: